Część 9

- Spokojnie... Nie panikuj. - wypuścił telefon z ręki, który upadł na ziemię.

Ekran był stłuczony, wszystko powypadało ze środka. A ta komórka niestety była droga. Chciało mi się płakać.

Chłopak odszedł.

A ja sama próbowałam złożyć telefon. Niestety przestał działać. Usiadłam załamana na ziemi trzymając na kolanach torbę i telefon. "Dlaczego akurat ja?" -spytałam sama siebie w myślach.

Do końca dnia go już nie widziałam. Tak jakby rozpłynął się w powietrzu.

Miałam bardzo dużo zadane do domu. Postanowiłam nie wychodzić dziś nigdzie. Po za tym miałam do wykucia 50 słówek z niemieckiego. Dopiero w tej chwili zastanawiałam się, dlaczego się za to wcześniej nie wzięłam. No ale cóż. Za późno na takie rozmyślenia. Miałam jeszcze jeden duży problem - zepsuty telefon. 

- Asiu... Próbowałam się do ciebie dodzwonić dzisiaj. Ale cały czas sekretarka się włączała.

- Mamo... Telefon mi się zepsuł. - poinformowałam ją.

- Słucham? - spytała zdziwiona. Nigdy nie mogłaby się po mnie spodziewać, że coś zepsułam. W sumie to nie ja to zrobiłam.

Pokazałam jej mój telefon nic nie mówiąc. Zrobiła wielkie oczy i spytała się jak to się stało.

- Przez takiego jednego... Ze szkoły. - powiedziałam niepewnie. - Ale to nie ważne.

Znając moją mamę, od razu chciałaby wszystko załatwiać za mnie. Pojechałaby do szkoły i zrobiłaby awanturę u dyrektorki. A tego raczej nie chcę.

- I teraz oczekujesz nowego telefonu? - spytała zła.

- Nie... Mogę na razie posługiwać się normalnym telefonem domowym. Albo pożyczyć od koleżanki. Żaden problem.

Gdy skończyłyśmy rozmawiać i byłam już zmęczona nauką. Weszłam na skype. Na którym było paru moich znajomych. Zadzwoniła do mnie Weronika.

- Aśka! Dlaczego do jasnej cholery nie odbierasz telefonu. Dzwoniłam wcześniej do ciebie z 20 razy. Piotrek miał wypadek! - powiedziała.

 Siedziałam cicho. Dopiero po chwili oprzytomniałam i zrozumiałam co się stało.

- Jak do tego doszło?

- Wypadek samochodowy. Jest w bardzo poważnym stanie. Mała szansa że przeżyje.

- Wiesz w jakim jest szpitalu? - odezwałam się cicho.

- Ma teraz operację...

Rozłączyłam się. Widziałam pełno opisów w których pisali o Piotrku. On był dla mnie taki ważny. A teraz. Nie wiem co ze sobą zrobić. Czułam się okropnie.Wyszłam z domu. Szłam wąskim chodnikiem nad wysoki most. Stanęłam na balustradzie.

- Ej! Co ty robisz?! - spytał jakiś mężczyzna.

Skoczyłam.

________________________________

Przerażająca część. Ale mam nadzieję, że się podobała. :D

Za tydzień będzie nowa. Nowicjuszy zapraszam do przeczytania tych wcześniejszych. ;)