Część 7

Sięgnęłam po telefon, aby najpierw zadzwonić do Piotrka. Bez efektów. Nie odbierał. Tak samo z Krzyśkiem. Wstałam z wygodnego łóżka kierując się do wyjścia. W kuchni, gdy już ledwo dotknęłam klamki mama spytała się mnie zaciekawiona:

- Dokąd się wybierasz młoda panno?

- Do kolegi. Ale to na chwilkę tylko...

- Nie ma mowy. Zobacz która jest godzina. I tak w ogóle to ja nie wiem gdzie ten twój "kolega" mieszka. Wracaj do pokoju!

Zrezygnowana wróciłam do pokoju. Spojrzałam na zegar i faktycznie było późno.

Wstałam wcześnie, abym zdążyła zastać Krzyśka w domu.

- Krzysiek! Ktoś do ciebie przyszedł! - krzyknęła jego mama, która wyglądała jakby jeszcze spała.

- Co znow...- powiedział Krzysiek, po czym spojrzał na mnie. - Asiu? Co ty tu robisz? - zrobił wielkie oczy. - właśnie chciałem do ciebie zadzwonić i za wszystko ciebie przeprosić.

- Nie... Krzysiek... To ja chciałam ciebie przeprosić, zachowałam się paskudnie wypraszając was z domu. Przez całą noc nie mogłam spać i miałam wyrzuty sumienia...

Zanim skończyłam mu tłumaczyć wszystko, złapał mnie i przytulił do siebie.

- Wybacz, ale spieszę się do pracy. Do zobaczenia później.

I poszedł.

Teraz mam przed sobą kolejne zadanie. Przeprosić Piotrka, to jego najbardziej skrzywdziłam.

- Wybacz, ale nie ma go w domu. Coś przekazać? - powiedział ojciec Piotrka.

- Proszę, żeby Pan powiedział... Że go bardzo przepraszam. Niech się do mnie odezwie później. Dobrze?

- Oczywiście.

Żołądek mnie rozbolał. Nie mam pojęcia czy to ze stresu, czy po prostu zjadłam coś nietakiego.

- Zrobić miętę? Blada jesteś strasznie...

Zgodziłam się, być może mi przejdzie.

Nagle usłyszałam odgłos pukających drzwi. Otworzyłam je. Stał w nich Piotrek.

- Przepraszam.- powiedzieliśmy w tym samym czasie.

Roześmiałam się, mimo że odczuwałam coraz silniejszy ból.

- Czemu jesteś taka blada? - spytał przerażony.

- A to nic... To tylko żołądek. - uśmiechnęłam.

Zaprosiłam go do środka. Przywitał się z moją mamą. Ja wzięłam od niej herbatę i poszliśmy do mojego pokoju.

- Wybacz... Ale jakoś nie chciało mi się sprzątać. - powiedziałam po czym rozejrzałam się po pokoju w którym panował totalny nieład.

- Nie ma sprawy, u mnie jest gorzej. - roześmiał się. - Połóż się, może będziesz się lepiej czuła. Coś ci podać?

- Nie... - z chwilą milczenia powiedziałam - Dziękuję za twoją troskę i... Wyrozumiałość.

- Zdarza się.

Piotrek usiadł koło mnie na łóżku, po chwili lekko się schylił i pocałował mnie. O nie... Zachciało mi się wymiotować, odwróciłam się od niego i zwymiotowałam na podłogę. Co za upokorzenie!!