Część 2

Odwróciłam się do niego. Tak, to był on. Ale zastanawiało mnie, dlaczego do mnie podszedł. Przecież nie jestem atrakcyjną dziewczyną. W lodziarni spaliłam się ze wstydu przez niego, a on po prostu do mnie podszedł.

- Cześć. - spojrzałam na niego, czując, że się czerwienię. Odwróciłam się od niego na moment.

- Wszystko dobrze? - spytał przejęty.

W tym momencie upadłam na ziemię. Zemdlałam.

Nie wiedziałam co się w tym czasie działo. Znalazłam się w lodziarni. Ktoś mnie położył na kanapie. Otworzyłam oczy, przede mną stał ten sam chłopak. Wyglądał na zmartwionego... Przez tą całą sytuację poczułam się okropnie, stałam się centrum uwagi. Wszyscy klienci na mnie spoglądali. Niektórzy coś sobie szeptali nawzajem.

- Odwieźć cię do domu? - spytał chłopak.

- To nie będzie konieczne. - powiedziałam mu. Powoli wstałam i wyszłam z lodziarni. 

On jednak za mną pobiegł i mnie zatrzymał.

- Chociaż wyjaw swoje imię. - poprosił.

- Asia...

- Piotrek. Miło mi.

Postanowiłam nie przedłużać zbyt tego spotkania. Odwróciłam się od niego i poszłam. Rozglądałam się, patrzyłam co się dzieje w parku naprzeciwko. Gdy już prawie mijałam zakręt obróciłam się, by sprawdzić czy nadal tam jest. Nie było go. Najwyraźniej wrócił do lodziarni.

Wróciłam do domu, rzuciłam wszystkim "Cześć" i poszłam do swojego pokoju. Przebrałam się w luźny dres, spięłam włosy w kok. Zeszłam po schodach do kuchni i zaparzyłam sobie herbatę.

- Rozumiem, że jesteś już prawie dorosła, ale powinnaś wracać do domu wcześniej. Wiesz która jest godzina? Za dziesięć dziesiąta. - powiedziała mama.

- Przepraszam. Weronika mnie zagadała i nie zwróciłam uwagi na godzinę... Ale najważniejsze, że wróciłam cała i zdrowa. - nagle zmieniłam temat.

- Hm.. Niech ci będzie. Ale żeby to się więcej nie powtórzyło. - ostrzegła mnie mama.

- Dobrze.

Wyszłam z kuchni i wróciłam do pokoju. Położyłam herbatę na stoliczek obok łóżka, na którym się położyłam i włączyłam laptopa. Pierwszą rzecz, którą musiałam zrobić to wpis do pamiętnika na blogu. Byłam bardzo zdziwiona. Ilość odwiedzin na moim blogu się podwoiła. W ciągu 3 dni! Dobra... To nie jest ważne. Napisałam nowy post i położyłam się spać.

Rano obudził mnie telefon. Dostałam smsa. Za daleko miałam, żeby tylko po niego sięgnąć. Musiałam wstać, co dla mnie z rana jest bardzo trudne...

"Hej. Jak się trzymasz po wczorajszym wypadku?"

Zastanawiałam się... Jakim wypadku. Zaraz... Chyba chodzi o zemdlenie. Jakiś nieznany mi numer to napisał. Kto to jest? Nie no, trzeba to wyjaśnić.

"Kim jesteś?" - spytałam w smsie.

Po chwili dostałam odpowiedź:

"Piotrek. Pamiętasz mnie? Jak się czujesz?"

Zatkało mnie... Skąd on miał mój numer? Skąd?!

"Dobrze. Ale, skąd masz mój numer?"

"Weronika mi podała. Znamy się. Chodzimy do jednej szkoły. Chyba nie jesteś zła?"

"Nie..."

Te wiadomości przychodziły niemal natychmiast. Ale tym razem musiałam poczekać trochę dłużej. Jednak, nie chciałam marnować czasu i poszłam zjeść śniadanie. Gdy wróciłam zobaczyłam, że mam wiadomość.

"Chciałabyś może się dzisiaj ze mną spotkać? ;)"

Ze mną? Czemu ze mną? Chcę... Ale nie chcę. O Boże! Co ja mam zrobić. No ale cóż. Zaryzykowałam.

"Ok. Gdzie i o której?"

________________________

Co sądzicie o tej części? Podobała się? :D

Kolejna będzie za parę dni. ;)

Pozdr.