Część 1 + Wprowadzenie

Idąc wąską ścieżką lekki, wiosenny wiatr dmuchał mi w rozpromienioną twarz. Dlaczego rozpromienioną? Szłam na spotkanie z moją dawną przyjaciółką. Kiedyś mieszkałyśmy razem w jednym bloku w Szczecinie. Nasze drogi się rozeszły gdy jej tata zdobył pracę w Warszawie. Ja również po paru latach przeprowadziłam się do Warszawy.

- Joasia!! - wykrzyknęła Weronika na mój widok.

Pobiegłam w jej stronę, ona zrobiła to samo.

- Kopa lat! - okrzyknęłam radośnie, po czym przytuliłyśmy się do siebie.

Usiadłyśmy wygodnie na krzesłach, które znajdowały się przed lodziarnią. Często ją odwiedzałam z moją przyjaciółką Emilią.

- Co tam u ciebie? - spytałam.

- A no cóż... Chodzę do dobrego liceum. W szkole ogólnie bardzo dobrze, czasem sama się dziwię swoimi ocenami. No dobra, nie będę ci przynudzać o szkole. Urodziła mi się siostrzyczka...

- Oo.. Serio? Jak się nazywa? 

- Monika. Ma już parę miesięcy. A.. I jeszcze jedno... Nie chciałabym się chwalić, ale ... Mam chłopaka!

Trudno to nazwać "niechwaleniem się". Ja nigdy nie miałam takiej okazji. W gimnazjum ogólnie nikogo ciekawego nie było. Nawet nikt na mnie uwagi nie zwracał. Poza tym nie jestem typem osoby towarzyszącej. Przyjaźń z Emilią to tylko jej zasługa. Sama chciała mnie poznać (w gimnazjum). Zauważyłam, że jest ciekawą osobą, więc spróbowałam się zaangażować w tą znajomość.

- Wow... Szczęściara. U mnie nie wiele się zmieniło, oprócz tego, że chodzę do nowej szkoły, w której nie potrafię się odnaleźć. Jednak ułatwia mi to Emilia, moja przyjaciółka.

- To może... W końcu byśmy coś zamówiły? - zmieniła nagle temat Weronika.

- No ok. To ja zaraz przyjdę. Co chciałabyś zamówić?

- Lody czekoladowe i śmietankowe. - poprosiła mnie.

Pobiegłam truchtem do środka i stanęłam w kolejce. Zauważyłam, że tuż za ladą stoi nieznany jej wcześniej chłopak, który obsługuje klientów. Pewnie zatrudnili nowego... Przyjrzałam mu się i zauważyłam, że jest w sumie bardzo ładny. No, ale zaraz, przecież nie powinnam na to zwracać zbytnio uwagi. Gdy w kolejce już nikt nie był przede mną, dalej stałam w niego wpatrzona.

- Słucham? - powiedział chłopak zwracając się do mnie.

- Eee... Poproszę... - z głowy całkiem mi wyleciało co miałam zamówić dla Weroniki. Zrobiło mi się głupio i poczułam, że zaczynam robić się czerwona. - Lody cze...koladowe i śmietankowe dla koleżanki, a dla mnie...   miętowe z czekoladą i wanilia.

Podał mi. Zapłaciłam. I szybkim krokiem wyszłam z lodziarni. Wiatr, który mocno dmuchnął mi w twarz trochę mnie odświeżył i poczułam się lepiej.

- Co się stało? - Weronika od razu zauważyła, że jest coś nie tak.

- No bo... Tam był taki chłopak, przez którego zrobiłam się jak burak. Już nigdy się tam nie pokażę!!

- Bez przesady... Na pewno nie było tak źle. - pocieszała mnie jednocześnie jedząc lody.

Opowiadałyśmy sobie różne historie. Czasem zaglądałam do lodziarni w poszukiwaniu tego chłopaka. Jednak on gdzieś zniknął.

- Joasia... Ja muszę się już zbierać, obiecałam mamie, że skoczę jeszcze na zakupy. Do zobaczenia! - powiedziała i odchodziła ode mnie coraz bardziej.

Spojrzałam na zegarek. Była już 18:49. Również zaczęłam się już zbierać do domu, jednak coś mnie zatrzymało.

- Hej. - odezwał się za mną, ciepły, głęboki głos. Aż bałam się odwrócić, że to może być właśnie on...

______________________________________________________
Hej. To jest nowy blog z opowiadaniem. Mam nadzieję, że spodoba wam się i z chęcią będziecie go czytali/ły. Macie jakieś wskazówki dla mnie? Piszcie...

Pozdrawiam ;)